مرغ آمین

چند کلمه هم از مادر عروس

"بار دیگر در هزارتوهای تیره و تار حقارت فرهنگی صدایی پیچیده است که:"داستایوسکی، کافکا، مارکز ما کیست؟
صاحب این صدا وزیر سابق فرهنگ و ارشاد اسلامی ست!
…..بعضیهای دیگر از فقدان همینگوی و فاکنر گله دارند؛ گویا داشتن یک فقره از نویسندگان ادبیات "جهانی" کشوری را یک شبه "جهانی" می کند. اما مسأله به نظر من بر سر ادبیات نیست مشگل این دلهای سوخته جای دیگری ست. از وزیر سابق ارشاد می گفتم...
فکرش را بکنید: کارمند ارشد قصر دارد از نویسنده داستان خودش تجلیل می کند!" و دنبال کافکا در ایران می‌گردد!!
....
آخر آقای عطااله مهاجرانی وزیر سابق ارشاد اسلامی از کافکا چه می فهمد؟... اتاقهای قصر شما هم ترسناک بود، بی آن که بخواهم اجر تلاش و کوشش هیچ یک از هنرمندانی را که چاره ای جز دست و پنجه نرم کردن با مشگلات داخلی ندارند، ضایع کنم؛ می گویم این تمجیدها با پاره ای دلجوییهای معیشتی در دم و دستگاه گفتگوی تمدنها و غیره رابطه نزدیک تری دارد تا با آزادی قلم."


مطلب بالا از در روز نوشت عزیز معتضدی است که وقتی خواندم از چند جهت مثل مار به خودم پیچیدم.
اصل مطلب در وبلاگ سهام الدین بورقانی و گویا نیوز و از قرار روزنامهء اعتماد ملی چاپ شده است. گویا نیوز را که فقط حلال زاده ها می‌توانند ببینند. روزنامهء اعتماد ملی هم نمی‌دانم آنلاین دارد یا خیر. اسم وبلاگ بورقانی "پارسی خوان" است که وقتی زبان فارسی‌اش را می‌خوانید احساس لوسیفر بهتان دست می‌دهد وقتی که خواهران ناتنی سیندرلا تمرین آواز و موسیقی می‌کردند. چه خودی می‌کشتیم برای این ها.
حالا همین آقا افاضات گهربار مهاجرانی را مثل پری به کلاهش زده و مثل پرچمی به اهتزاز درآورده. چه خودی می‌کشتیم برای این ها.
چه رویی می‌خواهد وقتی از سانسور و ممیزی می‌پرسند، مثل گونتر گراس جواب ‌دهد. انگار نه انگار که یک وقتی بر مسند ممیزی تکیه زده بوده و مقاله های آبکی در روزنامهء اطلاعات چاپ می‌کرده. به قدری دلم پر است از این افاضات که هنوز هم مثل مار به خودم می‌پیچم.

چه سر نترسی دارد والله که از نویسندگان ایرانی هم تقدیر می‌کند. فکر نکنم خیال برگشتن داشته باشد. خاک لندن نمک دارد، نمکش آدم را می‌گیرد.