اهالی وبلاگستان بامعضل غربتیهای کامنتگذار آشنایند، نیاز به توضیح اضافی نیست.
اما من میخواستم در یک پست در ستایش کار منیرو روانیپور و همکاران در گروه اینترنتی کولیها بنویسم، آنقدر ایندست آندست کردم و آنقدر به روح و روان مخابرات با این اینترنت نفتیاش صلوات فرستادم تا این دو تا پست را دیدم. یکی در سایت منیرو روانیپور و یکی در کولیها.
خدا آدمها را کچل کند، حسود و بخیل نکند. یک کم دور تر از نوک دماغ را هم دیدن، والله و بالله فضیلت است. یعنی توی جامعهء پر حقد و حسد و کوتوله پرور ما فضیلت است وگرنه جاهای دیگر که ما آدمشان هم حساب نمیکنیم، امر بدیهی است.
به کارش حسودی میکنند، به شوهرش به پسر دستهء گلش – چشمم کف پاش- به موقعیتش.
شاید بدانید که منیرو روانیپور نویسندهء محبوب من نیست. نتوانستهام با آثارش ارتباط برقرار کنم. فارسیاش به گوشم خوشآیند نیست. محلی نویسیاش – که بعد ها دستاویز بسیاری از نویسندههای تازهکار شد، برایم تکراری است. اما اینها دلیل نمیشود که برایش آرزوی موفقیت نکنم. برایش بسیار و بسیار خوشحال نباشم که حالا آنجاست. مرتب با خودم نگویم دستت درد نکند با این بچه تربیت کردنت. و چیزهای خوب دیگر.
عجالتاً این را داشته باشید تا بعداً بروم سراغ آن پستی که مدام برای نوشتنش ایندست آندست میکنم.
اما من میخواستم در یک پست در ستایش کار منیرو روانیپور و همکاران در گروه اینترنتی کولیها بنویسم، آنقدر ایندست آندست کردم و آنقدر به روح و روان مخابرات با این اینترنت نفتیاش صلوات فرستادم تا این دو تا پست را دیدم. یکی در سایت منیرو روانیپور و یکی در کولیها.
خدا آدمها را کچل کند، حسود و بخیل نکند. یک کم دور تر از نوک دماغ را هم دیدن، والله و بالله فضیلت است. یعنی توی جامعهء پر حقد و حسد و کوتوله پرور ما فضیلت است وگرنه جاهای دیگر که ما آدمشان هم حساب نمیکنیم، امر بدیهی است.
به کارش حسودی میکنند، به شوهرش به پسر دستهء گلش – چشمم کف پاش- به موقعیتش.
شاید بدانید که منیرو روانیپور نویسندهء محبوب من نیست. نتوانستهام با آثارش ارتباط برقرار کنم. فارسیاش به گوشم خوشآیند نیست. محلی نویسیاش – که بعد ها دستاویز بسیاری از نویسندههای تازهکار شد، برایم تکراری است. اما اینها دلیل نمیشود که برایش آرزوی موفقیت نکنم. برایش بسیار و بسیار خوشحال نباشم که حالا آنجاست. مرتب با خودم نگویم دستت درد نکند با این بچه تربیت کردنت. و چیزهای خوب دیگر.
عجالتاً این را داشته باشید تا بعداً بروم سراغ آن پستی که مدام برای نوشتنش ایندست آندست میکنم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر